GECENİN AYDINLIĞI

.
.
.
.

Geceler, ruhumun ışığı nuru;
Karanlık, akşamla kaldı gündüzde!
Her gece bulurum gerçek huzuru… 

Kapanır içime yalnızlaşırım,
Tövbe pişmanlıktır buğulu gözde,
Beynimin içinde akrep taşırım! 

Herkes uykuda mı; bir ben uyanık?
İfade takati kalmadı sözde!
Hislerim karışık, fikir bulanık… 

‘sen nesin’ deseler; sahi, ben kimim?
Bir hiçim, varlığım gizlidir özde!
Nefsimedir öfkem, kendime kinim… 

İnsanlar içinde ben yalnız adam.
Niyeti gizliyor maskeler yüzde!
Kitabım, kalemim, çayım ve odam…                        

İSA YAR   

*Türk Edebiyatı dergisi/Nisan 2003