EFENDİM

.
.
.

(Na’t)

Dünya gurbetinde mahzun gönlümüz.
Terk edip neşveyi, hüzüne geldim.

Efendim, sen bizim baharımızsın.
Ah, ahir zamanın güzüne geldim.

Çevirip yüzümü bütün yüzlerden;
Yüzümüz yok ama yüzüne geldim.

Unutup lisanım, sözü tüketip;
Hep doğru söyleyen sözüne geldim

Arasın Leyla’yı Mecnun çöllerde;
Ben aşkın sendeki özüne geldim.

Denizler gidermez susuzluğumu,
Gül kokulu suyun gözüne geldim.

Yaktım gemileri, yorgan-döşeği;
Başımı koyacak dizine geldim.

Karışık yollardan, yorgun yıllardan
O kutlu, mübarek izine geldim.

Nefsim ‘varım’ sansın gölge hayatta
Ben ‘beni’ bırakıp ‘biz’ine geldim.

Ömür sermayemi satıp pazarda,
Bir beyaz kefenin bezine geldim…

İsa YAR

*Berceste dergisi / Nisan 2005
Mansiyon

*TÜRK ŞİİRNDE HZ. PEYGAMBER 1860-2011 / Prof. Dr. İ. Çetişli / Akçağ yay. 2012 sayfa 512-513’de